Taniec nie od dziś stanowi ważny element kultury – nic dziwnego, że każdy kraj ma swoje tańce, które nawiązują do historii i obyczajów danego państwa. Tradycyjne, ludowe tańce polskie, taniec niemiecki czy tańce jakiegokolwiek kraju, który kojarzymy, a który być może w najbliższym czasie planujemy odwiedzić sprawiają, że wycieczka w dane miejsce staje się jeszcze bardziej ekscytująca (szczególnie dla miłośników tańca!). Plan na te wakacje? Nawet jeśli nie jest to Francja z uwielbianym przez romantyków Paryżem – warto poznać tańce francuskie i, kto wie, być może wprowadzić je całościowo lub poprzez poszczególne elementy, do swoich treningów tanecznych. Sama w sobie Francja większości z nas może kojarzyć się z niezwykłą klasą i elegancją, lekkością i polotem, doskonałymi manierami, ale i niebanalnymi romansami – nie bez powodu to właśnie stolica Francji wybierana przez całe mnóstwo osób na miejsce zaręczyn! Jakie tańce zaliczają się do grupy “francuskich”, jak je tańczyć i dlaczego warto poznawać nowe tańce pochodzące z innych niż Polska krajów? Przychodzimy z podpowiedzią!
Czym są tańce z grupy branle?
Jeśli chcemy zagłębić się w poszczególne tańce francuskie – powinniśmy zacząć od tradycyjnych tańców branle, wywodzących się z branlera. Branle to określenie na tańce dworskie z XV i XVI wieku, których cechą charakterystyczną są ruchy kołyszące oraz obecność śpiewu. Branle możemy podzielić na cztery podstawowe grupy – branle simple z metrum dwudzielnym, branle gay z metrum trójdzielnym, branle double i branle à maner. To właśnie branle dały początek menuetowi – francuskiemu tańcu ludowemu, który największą popularność zdobył na dworze Ludwika XIV. Z języka francuskiego samo w sobie słowo “branler” oznacza “kołysać się”, co doskonale odzwierciedla kwintesencję tego tańca.
Carole – jak tańczyć?
Innym, niezwykle popularnym we Francji rodzajem tańca jest carole, czyli średniowieczny, francuski taniec kołowy, który wywodzi się z obrzędów pogańskich, nawiązujących do tak zwanego “zimowego przesilenia”. To, co charakteryzuje taniec carole to jego prostota – taniec wykonuje się zespołowo, a jego schemat jest taki sam w różnych regionach Europy. Ciekawostką jest, że do dziś w niektórych regionach Anglii carole jest praktykowany w czasie świąt religijnych i ludowych. W momencie, kiedy śpiew w tańcu carole zastąpiono muzyką – jego charakter stał się w pełni świecki (nie – jak wcześniej – religijnym). Jak rozpoznać taniec carole? Poprzez wykonywanie go w kole – co może przypominać nieco tańce plemienne. Carole dziś należy do tak zwanych “basse dance”, czyli tańców dworskich, które mocno czerpią właśnie z niego – między innymi stosując takie kroki jak sempio (krok prosty), ripresa (krok w tył) oraz riverenza (ukłony).
Taniec z Prowansji – farandola
Miłośnicy kultury Francji doskonale znają farandolę – taniec w metrum 6/8, pochodzący z regionu Prowansja. Muzyka do tego tańca wykonywana jest na specjalnych instrumentach – tamburynie i jednoręcznym flecie – a kroki taneczne opierają się o tak zwany “korowód”. Co ciekawe, farandola to również określenie na gatunek poetycki – bazujący na rymach w układzie aab ccb ddb eeb, w którym wykorzystuje się też liczne epifory. Farandola znana była już w średniowieczu, a jej wykonywanie przypomina nieco tańczenie starofrancuskiego tańca ludowego o nazwie “gawot” z domieszką włoskiej taranteli.
Kankan – znany i lubiany!
Zdaje się, że ze wszystkich francuskich tańców ten najbardziej lubiany i najczęściej kojarzony to… kankan! Kroków kankana nie trzeba chyba przedstawiać – większość z nas wie, że jego charakterystyczny ruch opiera się na dynamicznych ruchach całych nóg. Chociaż pochodzenie kankana nie jest do końca pewne – jedna z tez przedstawia, że kankan mógłby wywodzić się z kadryla, tańca salonowego. Kankan odniósł nie tylko wielki sukces w samej Francji, ale i wielu innych krajach Europy, a swoją popularność oparł o paryskie teatrzyki. Dodając urocze elementy kankana do wielu codziennych, prostych choreografii – z powodzeniem otrzymamy efekt “wow”, zachwycając nie tylko swoją grupę taneczną, ale również publikę, przed którą będziemy finalnie występować!
Loure – taniec w tempie wolnym
Loure to jeden z tańców dworskich, tańczony w metrum 3/4 lub 6/4, wykonywany w tempie wolnym. Jego nazwa wywodzi się z instrumentu podobnego nieco do dud – to właśnie przy jego akompaniamencie taniec loure był wykonywany. Taniec stanowił jedną z części suity barokowej, czyli cyklu utworów instrumentalnych. Dziś, dodając kroki loure do choreografii możemy uzyskać interesujący, lekki efekt, nadający całości nietuzinkowego sznytu. Podczas tworzenia układu z powodzeniem możemy połączyć nawet kilka kroków z różnych tańców francuskich, zaskakując tym samym swoich odbiorców nowym, świeżym spojrzeniem na taniec, który – po wprowadzeniu elementów ludowych – wciąż może być widowiskowy i zachwycający!
Passepied – taniec “po bretońsku”!
I ostatni taniec w naszym spisie najpopularniejszych tańców francuskich – określany niejednokrotnie mianem “szybkiego menueta”, który w XVI wieku prężnie wszedł do świata muzyki baletowej. Passepied szczególnie popularny był na dworze króla Ludwika XIV i XV. Chociaż do dziś niewiele wiadomo na temat wielu rodzajów tańca francuskiego – w tym wspomnianego wyżej passepied – taniec francuski zajmuje ważne miejsce w kulturze i sztuce całej Francji. Udając się na wycieczkę do tego pięknego, słynącego z bagietek, wina, żabich udek i ślimaków kraju, nie zapomnijmy o włączeniu francuskiej muzyki, która jeszcze mocniej przybliży nas do klimatu tego kraju.
Jeśli chciałbyś / chciałabyś profesjonalnie rozpocząć treningi tańca francuskiego – koniecznie znajdź odpowiednią szkołę tańca, która w swojej ofercie posiada tego typu zajęcia. Im więcej nowych, ciekawych tańców w naszym tanecznym życiu – tym więcej frajdy, radości i satysfakcji z wykonywanych treningów! Rozpoczęcie nauki nowego, być może nieznanego dotąd rodzaju tańca, może pomóc również w chwilowym kryzysie tanecznym czy wypaleniu zawodowym.
A Ty, tańczysz tańce francuskie? A może chciałbyś / chciałabyś zacząć?
