Taniec orientalny nazywany również tańcem brzucha, a niekiedy tańcem egipskim już od wielu lat jest pełen fascynacji. Ten styl taneczny wywodzi się z Bliskiego Wschodu, północnej Afryki i Azji Centralnej. Jednak jego głównym terytorium rozwoju jest Egipt. Z roku na roku taniec orientalny stał się coraz bardziej popularny, na tyle, że jego zalążki zaczęły pojawiać się w Stanach Zjednoczonych i Europie. Dzisiaj jest sławny na całym świecie. To rodzaj tańca, który ma znaczący wpływ na kobietę i jej umysł. Dzięki zmysłowej aurze sprawia, że każda kobieta czuje się lepiej we własnym ciele, bardziej kobieco i pełna wdzięku. Czy panują różnice w tańcu orientalnym na wschodzie i zachodzie? Jeśli tak – to jakie?
Jak definiowany jest taniec orientalny?
Międzynarodowa Encyklopedia Tańca nie definiuje tańca orientalnego jako tańca brzucha, a jako francuskojęzyczny odpowiednik danse du ventre. W Egipcie również unika się sformułowania “taniec brzucha” na rzecz raqs, co po prostu oznacza taniec obszarów miejskich.
Jak to jest więc z tańcem orientalnym? Taniec orientalny to nic innego jak zespół zjawisk ruchowych, które wywodzą się z obszarów od Oceanu Atlantyckiego w Północnej Afryce i Bałkany aż do wschodnich Chin, Azji i wschodnich Indii.
Taniec orientalny – czym się charakteryzuje?
Taniec orientalny niezależnie w jakim regionie świata jest wykonywany charakteryzuje się między innymi ruchem klatki piersiowej, rąk, ramion, bioder czy głowy. Oczywiście sama technika poruszania różni się, w zależności od tego w jakim obszarze taniec jest wykonywany.
Dobrym przykładem może być tutaj Tunezja. W tym kraju charakterystyczne dla tego tańca są intensywne i szybkie ruchy bioder z tyłu do przodu. Inaczej jest w przypadku Egiptu. W tym kraju tancerz skupiony jest przede wszystkim na specyficznych ruchach klatki piersiowej, brzucha i wibracjach bioder zwanych shimmy. Ruchy mogą być bardzo szybkie lub odwrotnie – bardzo wolne. Jeszcze inaczej jest w Turcji – w tym rejonie taniec orientalny nazywany cifte telli skupiony jest na wolnych i szybkich ruchach ramion i klatki piersiowej.
A jak jest np. w Iranie? Tutaj dużą uwagę przykuwa postawa tancerki. Wysoko uniesione ramiona, postawa skierowana ku górze skupiają szczególną uwagę wśród publiczności. Ale to nie wszystkie. Tancerki dodają całości nastrojowości i klimatu poprzez charakterystyczną mimikę twarzy mającą na celu zaloty przez ruch ust lub brwi.
W krajach takich jak np. Afganistan w tańcu przeważnie wykorzystuje się ruchy ramion a także shimmy. Na uwagę zasługuje również wyciągnięta sylwetka i postawa ku górze wraz z gestykulacją dłoni.
Co ciekawe, taniec brzucha uzależniony jest od kręgu kulturowego i danego obszaru. Co to oznacza? Ten rodzaj tańca wykonywany jest nie tylko przez doświadczonych tancerzy, ale również przez ludność tubylczą. Można się więc domyślać, że w jednym i drugim “wydaniu” taniec wygląda nieco inaczej.
Taniec orientalny tańczony jest solo, w duecie i w grupach. Niekiedy też tańczony jest w większych wspólnotach, gdzie każda jednostka odgrywa inną rolę.
W Turcji i Iranie tańcowi towarzyszy także śpiew, gra na instrumentach i co ważne – przedstawienie aktorskie.
Taniec orientalny na Bliskim Wschodzie
Na Bliskim Wschodzie taniec orientalny traktowany jest bardziej jako rozrywka aniżeli sztuka i przedstawienie aktorskie. Badania przeprowadzone na kanadyjczykach egipskiego pochodzenia potwierdzają, że ludność ta uważa taniec jako nieodzowny element ich kultury. Co ciekawe, większość ankietowanych sugerowało, że taniec traktowany jest niezbyt poważnie. Faktem jest, że kochają taniec, ale nie traktują go jako formy sztuki.
Na Bliskim Wschodzie taniec nie cieszy się dobrą reputacją, wręcz przeciwnie. To wszystko wynika z Muzułmańskich obyczajów, które nakazują aby kobieta była zakryta w obecności mężczyzn.
W Islamie z kolei uważa się, że taniec i muzyka są przepełnione grzechem i powinny być zakazane. Tak jak w przypadku Iranu i Afganistanu, gdzie publiczne występy są zabronione.
W Egipcie taniec brzucha nie jest dozwolony publicznie, a także podczas takich wydarzeń jak np. śluby. Handlarze z Kairu nie mogą nawet sprzedawać filmów przedstawiających taniec. Jeśli nie przestrzegają zasad – skazani są na groźby i przemoc.
Podsumowując: taniec brzucha na Bliskim Wschodzie jest popularny i lubiany przez mieszkańców, ale nie pochwalany.
Taniec brzucha w kulturze zachodu
W kulturze zachodniej taniec brzucha – czy wywodzący się z Afryki Północnej, Środkowego Wschodu, Azji Środkowej i Wschodniej Europy – wrzucany jest, jak to się mówi “do jednego wora” i nazywany jest po prostu belly dance. Termin ten zapoczątkował Sol Bloom dla tancerzy pochodzących z Chicago w 1893 roku.
Pod koniec XIX i na początku XX wieku kilka tancerek utworzyło własne interpretacje na temat tańca brzucha, które polegały przede wszystkim na wykorzystaniu ruchów tanecznych z Bliskiego Wschodu aniżeli na odtworzeniu tańca orientalnego jako całości.
Z czasem kilka Amerykańskich tancerek w trakcie swoich podróży pobierały lekcje tańca ludowego od najbardziej popularnych tancerzy z Maroka, Egiptu, Tunezji, Libanu, Syrii, Turcji, Arabii Saudyjskiej, Persji, Uzbekistanu, aby następnie przekazywać zaczerpniętą wiedzę taneczną w Ameryce. I tak od lat 70. XX wieku taniec orientalny zyskał na popularności. Z czasem, dzięki między innymi festiwalom zaczął rozprzestrzeniać się na Europę, Australię, Azję i Amerykę Południową.
Obecnie taniec brzucha pełni znaczącą rolę i wiele funkcji. To taniec, który uczy o tym, jak dane części ciała są od siebie zależne, a także tego, jak ważna jest współpraca pomiędzy ciałem a umysłem. To świetny sposób na wyrażenie samego siebie, a także kobiecości i zmysłowości w tańcu.
